Το ταξίδι

Ευστράτιος Παπάνης

Νομίζαμε πως ταξιδεύαμε, όμως οι άνεμοι της ψυχής πάντα στα πρώτα λιμάνια της νεότητας μας επέστρεφαν.
Μα τι παράξενο:
Όλα όσα μας αποχαιρετούσαν στον γεμάτο όνειρα απόπλου,
καθώς σφύριζαν οι σειρήνες των πλοίων,
καθώς τραβούσαμε τα σχοινιά για να σαλπάρουμε,
καθώς ανεβάζαμε με έξαψη τις άγκυρες όσων αγαπούσαμε,
για να ελευθερωθούμε από τον εναγκαλισμό τους,
Κι αν στέκονταν ακόμα εκεί,
είχαν αλλάξει μορφή, μόνο και μόνο επειδή είχαμε ταξιδέψει,
μόνο και μόνο επειδή τα είχαμε αντικρίσει, ενώ ενδίδαμε στη λαγνεία των ωκεανών.

Μα ο ωκεανός ήταν μια αδιέξοδη λίμνη
Και οι τρικυμίες μας παλίρροια, που μας επέστρεφε στα μέρη της παιδικότητας.

Θελήσαμε να ανταλλάξουμε τη δύσκολα κερδισμένη ελευθερία με λίγη από την πρωτινή αγάπη και αθωότητα.
Δρόμοι, σπίτια, τοπία, ουρανοί, όλα ήταν εκεί, στο σκηνικό, που χρόνια κουβαλούσαμε μαζί μας σα φυλαχτό, σαν κατάρα, σαν προσμονή, σαν πρόσχημα.
Όλα ήταν εκεί και μας περίμεναν, όπως μας διαβεβαίωναν εξάλλου τα γράμματα, που λαμβάναμε, και τα μηνύματα όσων είχαμε αφήσει πίσω.